Het is op z’n minst interessant om te merken dat we ons werk en ons privéleven meestal als twee gescheiden eenheden zien, terwijl we één lichaam hebben.
Dit was de rode draad in de workshop die ik onlangs gaf bij een van onze klanten. De deelnemers spraken allemaal over de werkdruk, de lange dagen en het te weinig tijd hebben om op adem te komen en op te laden. Werk is immers werk en thuis is om de andere dingen in het leven te doen of niet te doen. Juist de poging om deze twee werelden gescheiden te houden, maakt het lastig. Het lichaam is overal bij en verandert niet ineens van gedaante. Hoe gaan we met ons lichaam om en welke overtuigingen hebben we over ons werk, ons leven en hoe we daarin moeten zijn? We hebben gesproken over slaapgewoontes, voeding, communicatie en hoe alles alles beïnvloedt. Alles is alles, en niets is niets! Je lichaam laat zich niet opdelen in verschillende compartimenten, maar spreekt altijd en overal tot je. Zo heeft de kwaliteit van je slaap invloed op de kwaliteit van je dag, je eetpatroon, je communicatie en vice versa. Ook hebben we gesproken over het gebrek aan zelfwaardering, waardoor we geen grenzen stellen, we verstorende eetpatronen ontwikkelen en we niet communiceren hoe het werkelijk met ons gaat. Waarom zouden we onze collega’s niet gewoon kunnen vertellen dat we tegen een grens aanlopen of dat we bijvoorbeeld een aandoening hebben met grote consequenties? Iedereen ziet of voelt het toch wel, want in feite is er geen privé. Er is eerder een schaamte of een angst om niet begrepen te worden, waardoor we informatie achter houden. Tenslotte kwamen we nog op het woord ‘balance’ uit. Een gezonde balans hebben in je leven betekent eerst jezelf belangrijk genoeg vinden om te delen over hoe het met je gaat, grenzen aan te geven, tijd vrij te maken om met jezelf te zijn zonder schuldgevoel, naar je lichaam te luisteren en je hart te volgen. Dat geeft kracht en autonomie en is onafhankelijk van de situatie waar je je in bevindt. Eén lichaam, één leven.